[ Pobierz całość w formacie PDF ]
peto, tegita per multekosta damasko. xi certe parolus ankora
pli longe, sed Mario interrompis ian parolon.
Kara Evelino! i diris, pardonu, ke i tiun fojon mi
mallongigos mian intersalution kun vi kaj, sen iaj antapa-
roloj, komencos paroli pri afero, kiu tre okupas mian koron!
Vi, Marinjo, ion bezonas de mi? Mia Dio! kiel felia mi
estas! diru, diru kiel eble plej rapide, per kio mi povas esti
utila al vi! Mi estas preta iri por vi piede al la fino de la mon-
do&
Ho, ne tiel grandan oferon mi postulos de vi, kara Eve-
lino! diris ridante Mario, poste i darigis serioze: mi ek-
konis anta nelonge iun malrian virinon, kiu min tre intere-
sas.
Malrian virinon! vivece interrompis la mastrino de la
ria magazeno, sekve vi certe deziras, ke mi per io in hel-
pu? Ho, vi ne trompiis pri mi, Marinjo! mia mano estas iam
malfermita por tiuj, kiuj suferas!
Dirante la lastajn vortojn, i ovis la manon en la poon kaj,
elpreninte el i sufie grandan eburan monujon, volis jam
malfermi in, sed Mario retenis ian manon.
Ne pri almozo nun estas la afero, i diris; la perso-
no, pri kiu mi volas paroli al vi, ne deziras kaj eble ne akcep-
tus almozon & i deziras kaj seras laboron &
Laboron! ripetis la bela sinjorino Evelino, iom levan-
te la nigrajn brovojn, kio do malhelpas in labori?
Multe da aferoj, pri kiuj mi devus tro longe paroli, se-
rioze respondis Mario, kaj, prenante la manon de la estinta
kunlernantino, i diris plue kun peto kaj sentemeco en la vo-
108
MARTA
eLIBRO
o: al vi, Evelino, mi venis kun la peto, ke vi donu al i la
eblon labori.
Mi & al i & la eblon labori? sed kiamaniere, mia kara?
Ke vi akceptu in kiel komizinon.
La brovoj de la mastrino de la magazeno leviis ankora
pli alte.
Sur ia vizao aperis miro kaj embaraso.
Mia kara Mario, i komencis post momento, balbutan-
te kaj videble konfuzite, tio apartenas ne al mi & enera-
le pri la aferoj, kiuj koncernas la magazenon, okupas sin mia
edzo &
Evelino! ekkriis Mario, kial vi diras al mi malveron?
Via edzo estas posedanto de la magazeno en rilato jura, sed
vi administras la aferojn kune kun li, e pli ol li, kaj iuj sci-
as bone, des pli mi in scias, ke vi komprenas la negocojn bo-
nege kaj vi havas multe da energio en la efektivigado de viaj
planoj & kial do &
Evelino ne lasis in fini.
Nu, jes, jes, i diris vivece, estis al mi malagrable
rifuzi vian peton, Marinjo, kaj mi volis elturni min per rapi-
dece trovita preteksto, eti ion sur mian edzon & mi agis
malbone, mi ne estis tuj sincera, mi konfesas; sed vere, mia
kara Mario, via deziro estas absolu te neplenumebla, absolute
& absolute.
Kial? kial? demandis Mario kun tia sama viveco, kun
kia parolis al i Evelino.
La amba virinoj videble posedis karakterojn vivajn kaj
ekscitiemajn.
Nu, tial, ekkriis Evelino, ke en nia magazeno viri-
109
MARTA
eLIBRO
noj neniam okupias per vendado de komercaoj, tion faras
nur viroj.
Sed kial do, kial virinoj per tio ne okupias, sed nur vi-
roj? u estas necese scii la grekan lingvon, a povi fleksi per
la fingroj ferajn bastonojn, por &
Nu, ne, ne! interrompis la mastrino, vi metas min,
kara Mario, en efektivan embarason! Kiel do mi respondus al
vi pri via kial ?
u vi apartenas al la personoj, kiuj ne penas konscii siajn
proprajn agojn?
Nu, kompreneble, mi ne apartenas al tiaj personoj & se
mi apartenus al ili, mi ne povus esti tio, kio mi estas, aktiva
kompanianino de mia edzo en industria entrepreno & nu,
vidu, tial, ke & estas tia kutimo.
Denove vi volas liberii de mi per nenio, Evelino, sed vi
ne sukcesos en tio. Estinta kolegeco donas al mi la rajton e
por kelka nediskreteco rilate vin. Vi diras, ke tia estas la ku-
timo & sed iu kutimo devas havi siajn kazojn, bazitajn sur
la interesoj a irkonstancoj de la personoj, kiuj in obser-
vas.
La mastrino rapide leviis de la sofo kaj kelke da fojoj rapi-
de trairis la tutan ambron. La longa trenao de ia vesto su-
suris sur la pargeto; sur ia vizao, kiu en kelkaj lokoj mon-
tris postesignojn de nebone forviita riza pudro, aperis nefor-
ta ruo de embaraso &
Vi alpremas min al la muro! i ekkriis, starante anta
Mario, estos por mi malagrable eldiri tion, kion mi eldiros
& sed mi ne povas ja lasi vin sen respondo. Mi respondos al
vi: nia publiko ne amas virinojn vendantajn en magazeno &
i preferas & virojn.
110
MARTA
eLIBRO
Mario iom ruiis kaj levis la ultrojn.
Vi eraras, Evelino, i diris, a vi parolas denove mal-
sincere; tio ne povas esti &
Kaj mi diras al vi, ke tiel estas & junaj, bonmanieraj, bel-
figuraj komizoj faras bonan efekton, altiras al la magazeno la
aetantojn, a pli uste la aetantinojn &
Nun la vizao de Mario ekflamis per honto kaj indigno.
Precipe forta estis la lasta.
Sed tio estas ja abomenao! i ekkriis, se vi diras la
veron, mi efektive jam ne scias, kiel in klarigi &
Mi anka ne scias, per kio oni povas klarigi tiun fakton,
mi konfesas, mi e neniam multe pensis pri iaj kazoj &
kion i min interesas &
Kiel & kion i vin interesas, Evelino? interrompis de-
nove Mario, u vi ne komprenas, ke konformiante al tiu
kutimo, kiel vi in nomas, vi flatas al ia malbona, mi ne sci-
as precize kia, sed certege malbona &
La mastrino de la magazeno stariis en la mezo de la am-
bro kaj rigardis Marion per large malfermitaj okuloj &
En tiuj okuloj estis multe da inteligenteco, e da sao, ta-
men en tiu momento sur la nigraj brilantaj pupiloj aperis re-
tenata rideto.
Kiel? i diris malrapide, u vi pensas, ke pro iaj teo-
rioj mi devas nian tutan entreprenon, la solan vivofonton de
ni kaj de niaj infanoj, elmeti al malprofitoj, al daneroj? & Vi,
literaturistoj, povas facile rezonadi tiamaniere, sidante super
libro kaj plumo, ni, industriistoj, devas esti praktikaj &
u la industriistoj pro tio, ke ili estas industriistoj, devas
rigardi sin kiel liberigitajn de civitanaj sentoj kaj devoj?
demandis Mario.
111
MARTA
eLIBRO
Tute ne! ekkriis la mastrino de la magazeno kun nova
ekflamio, kaj efektive nek mia edzo nek mi rifuzas iam la
plenumadon de tiuj devoj. Ni iam donas, kiom ni nur po-
vas&
Mi scias, ke vi estas bonfaremaj, ke vi partoprenas en iuj
monkolektoj, filantropiaj projektoj kaj aranoj, sed u nur pri
almozoj kaj pri filantropio estas la parolo? Vi estas homoj ri-
aj, en kelka rilato influaj, vi devas preni iniciativon en io, kio
celas plibonigon de malbonaj moroj, forigon de sociaj eraroj.
Evelino sindevige ekridetis.
Mia kara, i diris, plibonigado kaj forigado de era-
roj apartenas al tiaj homoj, kiel ekzemple via edzo & al scien-
culoj, verkistoj, urnalistoj. Ni estas homoj de preciza kalku-
lado & kaj plej precizan kalkuladon ni devas fari koncerne la
publikon, koncerne iajn gustojn kaj postulojn & i estas nia
sinjorino, de i dependas nia ekzistado & la prosperado kaj
la estonteco de nia entrepreno.
Jes, diris Mario kun forta akcento, kaj tial vi devas
klini vin anta iaj sensencaj kapricoj kaj anta iaj simpatioj
de tre suspektinda pureco kaj suspektinda gusto & Por alme-
na iom aflikti vin por tio, kion vi diris, mi diros al vi, mia
kara Evelino, ke viaj komizoj, kiuj plaeme sin turnadas kaj
simile al papagoj babilaas pri floraoj kaj papilioj, aspektas
treege ridinde &
Evelino forte ekridis.
Mi tion scias! i diris, ridegante senhalte.
Kaj ke se mi estus sur via loko, diris plue Mario, mi
konsilus al tiuj sinjoroj, ke anstata silko kaj puntoj ili prenu
en siajn manojn plugilon, hakilon, martelon, trulon a ion
similan. Kun tio ili aspektus multe pli konvene &
112
MARTA
eLIBRO
Mi tion scias, mi scias! diris la mastrino, iam ridegan-
te.
Kaj sur ilian lokon, finis Mario, mi prenus virinojn,
kiuj havas tro malmulte da forto fizika por plugi, fori kaj ma-
soni.
Evelino subite esis ridi kaj ekrigardis Marion kun granda
seriozeco.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]