[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Doprawdy nie wiem, o czym mówisz.
Nie wiesz, to oczywiste. Ty nawet nie pamiętałaś imienia i nazwiska Richarda
Cauldfielda. Richard Cauldfield? A któż to taki? , zapytałaś rok temu.
Sarah zaczynała pojmować. Skonsternowana, powtórzyła za matką:
Richard Cauldfield?
Tak. Richard Cauldfield. Ann przeszła do otwartego ataku. Ty go nie lubiłaś,
ale ja go kochałam! Zależało mi na nim bardzo. Chciałam za niego wyjść. Niestety, po-
zwoliłam mu odejść... dla ciebie.
Mamo... W głosie Sarah narastało przerażenie.
Ann oświadczyła wyzywająco:
Miałam prawo do własnego szczęścia.
Skąd mogłam wiedzieć, że naprawdę ci na nim zależy broniła się Sarah.
Mogłaś, ale nie chciałaś. Udawałaś ślepą. Robiłaś wszystko, by nie dopuścić do mo-
jego małżeństwa. Prawda to czy nie?
Tak, to prawda... Sarah wróciła myślami do tamtych dni. Na samo wspomnie-
nie tamtego dziecinnego tupetu i śmiesznej dziecinnej pewności siebie zrobiło jej się
niedobrze. Nie sądziłam, że ów mężczyzna mógłby cię uszczęśliwić...
A któż ci dał prawo do myślenia za kogoś drugiego? zapytała gniewnie Ann.
Gerry powiedział jej to samo. Gerry zmartwił się, kiedy mu oświadczyła, że nie do-
puści do małżeństwa matki. A ona była tak dumna z siebie, tak głupio triumfująca nad
znienawidzonym Kalafiorem . Dopiero teraz widzi, ile było okrucieństwa w jej zazdro-
ści o matkę. Dopiero teraz wie, jak jej matka z powodu tej zazdrości cierpiała, zmienia-
jąc się, dzień po dniu, w nerwową, nieszczęśliwą kobietę. I oto teraz stoi przed obliczem
tej kobiety i nie potrafi wytłumaczyć się ze stawianych sobie zarzutów.
Jedyne słowa, które i tak z trudem znajdowała, nie mogły dać jej matce żadnej satys-
fakcji.
Nie wiem... Och, mamo, nie wiem...
154
Ann znów wróciła myślami w przeszłość.
Mogliśmy być szczęśliwi mówiła. Richard był samotnym człowiekiem. Jego
pierwsza żona umarła przy porodzie razem z dzieckiem. Przeżył szok i nosił w sercu
żałobę do chwili, kiedy go poznałam. Miał swoje wady, wiedziałam o tym; bywał na-
dęty i pryncypialny, a tego młodzi ludzie nie lubią, ale pod zewnętrzną powłoką kryła
się dobroć i prostota. Mogliśmy razem dożyć szczęśliwej starości, razem się starzeć.
Zamiast tego, zadałam mu bolesny cios i kazałam iść precz. Wysłałam go do hotelu, na
południowe wybrzeże, gdzie spotkał tę małą, głupią jędzę, która ani go nie rozumie, ani
o niego nie dba.
Sarah odsunęła się. Każde słowo raniło jej serce. Szukała czegoś na swoją obronę.
Jeśli tak bardzo pragnęłaś wydać się za niego powiedziała to trzeba było to
zrobić, nie licząc się z nikim.
A czy ty nie pamiętasz wiecznych scen, nie kończących się awantur? Wy dwoje ży-
liście w tym domu jak pies z kotem. Ty prowokowałaś go celowo; prowokacje były czę-
ścią twojego planu.
(Tak, były częścią mojego planu...)
Nie mogłam tego znieść, z dnia na dzień atmosfera się zagęszczała. Ostatecznie
musiałam stanąć przed alternatywą. Musiałam wybierać, Richard tego zażądał, wybie-
rać między nim a tobą. Ty byłaś moją córką, moją krwią. Wybrałam ciebie.
I od tego czasu powiedziała Sarah domyślnie nienawidzisz mnie...
Wszystko stało się jasne.
Owinęła się futrem i ruszyła do drzwi.
W porządku. Przynajmniej wiadomo, na czym stoimy.
Jej głos miał twarde, czyste brzmienie. Od kontemplowania ruin, w jakie zamieniło
się życie matki, przeszła do kontemplacji własnych nieszczęść.
Stając w drzwiach, odwróciła się do kobiety o zniszczonej twarzy, która nie zaprze-
czyła ostatniemu oskarżeniu.
Nienawidzisz mnie za zrujnowanie twojego życia, mamo. Wiedz zatem, że ja nie-
nawidzę cię za zniszczenie mojego!
Ann powiedziała zwięzle:
Twoje życie jest twoim życiem. Sama dokonałaś wyboru.
Och, nie, nie sama. Przestań być taką cholerną hipokrytką, mamo. Przyszłam do
ciebie, byś powstrzymała mnie przed małżeństwem z Lawrence em. Wiedziałaś, że je-
stem w nim zadurzona, ale wiedziałaś także, że chciałam się wyrwać z zaczarowanego
kręgu iluzji. Mogłaś mi w tym pomóc. Mogłaś mną pokierować.
Nonsens. Dlaczego miałabym chcieć, byś wychodziła za Lawrence a?
Myślę, że przewidziałaś, iż będę nieszczęśliwa. Ty byłaś nieszczęśliwa, więc chcia-
łaś, bym i ja zaznała cierpienia. Mamo, zdradz mi pewną tajemnicę. Czy naprawdę nie
czułaś ukłucia w sercu, wiedząc, że jestem godna pożałowania, mając takiego męża?
155
W namiętnym porywie gniewu Ann wyznała:
Czasami zdarzało mi się myśleć, że niezle sobie na to zapracowałaś!
Matka i córka mierzyły się nieprzejednanym wzrokiem.
Potem Sarah roześmiała się gardłowo, nieprzyjemnie.
W porządku. Wszystko jasne. %7łegnaj, mamo. Droga mamo.
Wyszła z sypialni matki i ruszyła korytarzem. Za chwilę drzwi mieszkania zamknęły
się za nią z głośnym szczęknięciem zamka. Nieodwołalnie.
Ann została sama.
Drżąc na całym ciele, rzuciła się na łóżko. Azy, długo wstrzymywane, wreszcie popły-
nęły wezbranym strumieniem.
Płakała tak, jak nie płakała przez lata całe.
Płakała...
Czas płynął. Kiedy w końcu otarła zapuchnięte policzki, rozległ się brzęk porcelany
i do sypialni weszła Edith, dzwigając przed sobą tacę z herbatą. Służąca postawiła za-
stawę na nocnym stoliku i przysiadła obok swojej pani; pogłaskała ją delikatnie po ra-
mieniu.
Dobrze już, dobrze, moje jagniątko, moja ślicznotko... Przyniosłam filiżankę her-
batki, a pani popije nią wszystko, co tu zostało powiedziane.
Och, Edith, Edith... Ann przylgnęła kurczowo do wiernej służącej i powier-
nicy.
No już dobrze, już dobrze; nie warto się tak przejmować. Wszystko się jakoś
ułoży.
Nagadałam tyle głupstw... tyle głupstw...
No i kto by się zamartwiał głupstwami. Proszę usiąść. Już nalewam herbatę.
A teraz ją pani wypije.
Ann posłusznie usiadła i uniosła do ust filiżankę z parującym napojem.
Tylko patrzeć, jak się pani poczuje lepiej.
Jak ja mogłam...?
Teraz proszę się nie martwić...
Jak mogłam powiedzieć jej coś takiego?
Lepiej raz powiedzieć, niż zadręczać się myśleniem; wiem, co mówię. Złe myśli
trzeba z siebie wyrzucić, inaczej by człowieka żółć zalała.
Byłam tak okrutna... tak okrutna...
Powiedziałabym, że całe zło, co się za panią wlecze od dawna, wzięło się z wiecz-
nego tłumienia w sobie złości. Trzeba zrobić awanturę, raz a dobrze, takie jest moje
zdanie, jak chce pani wiedzieć. Nie można wszystkiego w sobie dusić i udawać, że nic
złego się nie dzieje. Każdy ma jakieś parszywe myśli, ale nikt nie lubi się do nich przy-
znawać.
156
[ Pobierz całość w formacie PDF ]